sport.ba @sport.ba
Prva dva meča polufinala ABA lige između vječitih rivala Crvene zvezde i Partizana okončana su sa po jednom pobjedom oba tima, a očekivanih tenzija nije nedostajalo.
Rivalitet u svijetu sporta je dobrodošao, ali čovjek se mora zapitati šta se dešava. Da li je to samo zbog plasmana u finale, zbog Evrolige koja život znači ili je sve to nešto što prevazilazi granice. Samo kratak rezime. Vređanje Pavlovića i Mačvana do besvijesti, upada navijača Zvezde na pres i atak na Vujoševića, prozivke Dejana Radonjića da Bobija Marjanovića tuku po nogama, ma neka nenormalna napetost. Naravno među 7.000 navijača nijednog Partizanovca, kao što za vikend neće biti nijednog Zvezdaša. U isto vrijeme se crno i crveno bijeli bore za titulu i u fudbalu, a na sve ovo, derbi se igra sljedeće sedmice.
Da ne pričamo da su prepucavanja svaki dan. Ovolika napetost već prelazi u mržnju, a jako je čudno da je ta mržnja defakto izraženija u samostalnoj Srbiji nego u vrijeme SFRJ-a. Bilo je i tad svega, takođe tenzija, koškanja, navijačkih tuča, ali analitičari u Srbiji kažu da nikad nije bilo gore, da se sve izdiglo na viši nivo. Možda ima ljudi u BIH, pogotovo mlađih, koji nisu baš toliko upoznati sa nekim stvarima vezanim za derbi u komšiluku pa da se podsjetimo.
Beograd je vječiti derbi dobio po formiranju SFR Jugoslavije. Prije rata je derbi bio BSK i Jugoslavije, a ovi timovi kao još na primjer Građanski iz Zagreba i drugi izbrisani sa novom vlašću. BSK i Građanski su imali srpski odnosno hrvatski predznak što u novoj državi nikako nije smjelo biti, a što je onda smjetala Jugoslavija to su već razne priče i pričice. Usput, Jugoslavija je nosila crvene dresove. Već sam način osnivanja timove donio je prvu podjelu. Partizan je bio armijski klub, veliki broj igrača je došao iz Zagreba i drugih sredina, mnogi po naređenju države. Beograd je počeo da se naseljava, a za Partizan su se odlučivali navijati ljudi sa svih teritorija i armijski kadrovi koji su naravno bili popunjeni ljudima od Triglava do Đevđelije. Veliki broj Crnogoraca se oprijedelio za Partizan pa i veliki broj Krajišnika koji su naselili Vojvodinu i dijelove oko Beograda. Stari Beograđani nekako po inerciji počinju da se približavaju Crvenoj zvezdi i da se skupljaju oko nje.
Sve ovo naravno nije bilo uvijek pravilo, ali većinski svakako jeste. Prema tome, Partizan je zaista osnovan po jugoslovenskim principima, ali i tada prvi čovjek Zvezde, čuveni Slobodan Penezić Krcun je slovio kao čovjek države iako neki istoričari smatraju da je ipak bio malo više srpski nastrojen. Sa sjajnim rezultatima se popularnost ovih klubova širi i niko ne može sporiti da su imali najviše navijača širom Jugoslavije.
Za Hajduk se takođe dosta navijalo, Željo, Sarajevo kao i Velež su imali simpatizere i van BIH, Dinamo je bio oslonjen na Hrvatsku i dijelove Bosanske Krajine i to je bilo to. S vremenom se rivalitet Zvezde i Partizana pretvorio u onaj normalni, sa žarom, željom, ali i bez toliko ratova. Situacija se kao i svuda počinje zaoštravati pred raspad SFRJ kad i počinje buđenje nacionalizma. Poprilično brzo se Dinamo počinje predstavljati kao simbol hrvatstva, a Zvezda se zbog svojih pristalica počinje pozivati na srpstvo.
Bosanskohercegovački timovi do posljednjeg trenutka se drže jugoslovenske tradicije, a Hajduk ostaje nekako u sredini. Dok je Slobodan Milošević sa svojim ljudima drmao Srbijom, opšte je mišljenje da je Partizan bio protežiran. Vrh države je bio crno-bijeli, ali su tu upalo i u zamku jer nije sigurno svaki navijač Partizana bio za tu vlast, niti je svaki Zvezdaš bio opozicija, ali sve je vuklo u tom smjeru.
Partizan je zasjenio Crvenu zvezdu u većini sportova, a crveno-bijele pristalice je do ludila dovodila dominacija mrskog rivala prvenstveno u fudbalu i košarci. Tu počinju i optužbe o pomoći države da Partizan dominira, a defakto prvi veliki izlivi mržnje i prozivke na račun tadašnje vlasti dolaze na mečevima od strane navijača Zvezde. Onda je došao 5. oktobar 2000, pad režima, i novi put. Sa njim i novi potresi koji su počeli dovoditi i do smrtnog slučaja na derbiju, do prekida, i sve više problema. Kulminacija napetosti je poslednjih godina kad Srbija opet ima novu vlast.
Premijer Srbije Vučić je osvjedočeni Zvezdaš i crveno-bijeli konačno dolaze do titule u fudbalu, ali jačaju i u košarci. Tu se sad Partizan našao oštećen i to se najbolje vidi iz izjava Duška Vujoševića koji između ostalog smatra da Partizan neko želi da ugasi i popularni Dule stalno govori da nekom smeta prefiks Jugoslovensko sportsko društvo Partizan.
Oba kluba su borbu za prevlast u Srbiji izdigli do neslućenih visina, a odnosi navijača nikad nisu bili gori. Šta je tu kumovala politika, šta nešto drugo, treće ili četvrto, ko zna jer ovo je Balkan, ali da nije normalno, nije nikako. Ko zna šta nas tek očekuje u nastavku košarkaških mečeva i na fudbalskom. Volio bih da se varam, ali....sve ovo je VIŠE OD IGRE i teško da će izaći na dobro.
Na žalost.
